Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009






Ποιοί ελαιώνες, 
ποιά δροσερά πηγάδια,
 ποιά κατακόκκινα ρόδια

και ποιοί πρασινισμένοι λόφοι μπορούν να περιγράψουν 
τη γλύκα
και το μεράκι της φωνής σου;


Πόσες δάφνες, 
πόσες μυρτιές και μέντες, 
πόσα αηδόνια και κότσυφες,
πόσα κύματα λαμπερά, 
ανακλάσεις του νερού στο ταβάνι
και γλυκά σορόπια στην ψυχή μοίραζε η μεγάλη καρδιά
που φώλιαζε στο μικρό σου σώμα;


http://www.filefactory.com/file/ahgcbd7/n/To_mangiko_1937_Rita_mp3


http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/To%20mangiko%20%281937%29%20Rita.mp3

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009



Σε βλέπω, Αμπατζή...(σκηνή από φωνοληψία)


Είμαστε στο 1932. Η Ρίτα εκείνη τη μέρα χτυπάει το τραγούδι του Στ. Παντελίδη "Ο ψύλλος". Μέσα στην αίθουσα φωνοληψίας είναι εκείνη, ο Σπύρος Περιστέρης κι ο Κώστας Σκαρβέλης που παίζουν τις δυό κιθάρες. Παρών είναι κι ο Νούρος. Περιμένει να χτυπήσει κι εκείνος δίσκο και μπήκε μέσα για παρέα. Σα θεατής, σα φίλος. Ήταν στα κέφια του εκείνη τη μέρα. Η εκτίμηση ανάμεσα σ΄αυτόν και τη Ρίτα δοσμένη. Εκείνη αρχίζει να τραγουδάει. Όταν πάει να τελειώσει το τραγούδι και λέει "και θά΄ρχομαι να σ΄ενοχλώ την ώρα που κοιμάσαι", ο Νούρος κάτι έχει κάνει. Κάποιο αστείο, κάτι... Η Αμπατζή χαμογελάει. Αμέσως μετά, κάποιος λέει, "αχ, ψύλλε, να είχα τη χάρη σου...". Η Αμπατζή συνεχίζει... Όταν επαναλαμβάνει γιά δεύτερη φορά το "ψύλλος θα γίνω άπονη και δε θα μου γλυτώσεις" ξαναχαμογελάει. Πάει στο επόμενο στιχάκι, "γιά σε και τίγρης θα γινώ, γιά τα γλυκά σου μάτια". Όταν το επαναλαμβάνει, είναι έτοιμη να βάλει τα γέλια και χάνει μιά λέξη. Αντί να πει "θα γινώ" λέει, "θά΄γεναααχ", κι όταν λέει "γιά τα γλυκά σου μάτια", πάλι χαμογελάει γλυκά. Κάτι κάνει ο Νούρος. Κουνάει ίσως το κεφάλι του ή τα χέρια του επιδοκιμαστικά ή μιμείται ένα ψύλλο που θα τρυπώσει στο σώμα της Αμπατζή(;). Η Ρίτα χαίρεται και το χαμόγελό της περνάει μέσα στο είπωμα του στίχου. Αμέσως μετά, ο μερακλής ο Νούρος της πετάει το μοναδικό και ζεστό "γειά σου, ρε Ρίτα!" κι εκείνη, απομακρύνει το κεφάλι της απ’ το μικρόφωνο και ανταποδίδει, "γειά σου, Νούρο μου!" Είναι δικός ο Νούρος. Είναι Μικρασιάτης. Είναι Σμυρνιός, όπως κι εκείνη. Είναι κι οι δυό τους άνθρωποι θερμοί, παιδεμένοι, πρόσφυγες, σε ξένο τόπο. Γι αυτό... Κάνει μπαμ ότι δεν είναι γιά τις ανάγκες της φωνοληψίας, ούτε της εταιρίας, ούτε γιά το αγοραστικό κοινό. Εκείνες οι στιγμές είναι δικές τους, ολότελα δικές τους...

Δεν είναι μυθεύματα δικά μου ούτε ονειροφαντασίες. Ακούστε προσεκτικά στο τραγούδι αυτό το σημείο και θα με θυμηθείτε...

Κάντε "κλικ", έχετε λίγη υπομονή - μέτρησα 30-40 δευτερόλεπτα- και το τραγούδι θα κατέβει...

http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/13%20O%20psullos.mp3